به نام خداوند جان و خرد

                                                غلام همت آنـم که زیر چـرخ کبود         ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

شادی من در شادی و داشته­ های مردم و خدمت به آنهاست!

وقتی به دنیا آمدم مرا طاهره خواندند؛ در محله سرای نوی نایین در یک خانواده پرجمعیت به دنیا آمدم؛ پدرم فرهنگی بود و نایینی و مادرم، خانم فاطمه علیمردانی از روستای جندابه بود. در قلب خود همواره سپاسگزار پدر و مادرم هستم که در کارهایم همیشه مشوق من بودند. قرآن را از پدر فراگرفتم و هنر شیرینی ­پزی را از مادر. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه محمدرضا شاه به مدیریت خانم ابطحی و دبیرستان را در مدرسه شاهدخت به مدیریت خانم پریرخ فروتن به پایان رساندم. کلاس نهم بودم که ازدواج کردم و سه سال از تحصیلات دبیرستانی را در خانه همسرم ادامه دادم و دیپلم گرفتم. در رشتة بهداشت مدارس از دانشگاه قبول شدم، اما به علت مشکلات نتوانستم درس بخوانم.  همسرم آقای محمد محسنی یکی از نقاشان فرش بودند؛ همسرم در همه کارها یار و یاورم بودند. یکی از افتخارات من داشتن مادری صبور و با سلیقه و هنرمند بود. خصوصا در شیرینی پزی که بسیار باکیفیت درست می­کرد؛ به جرات می­توانم بگویم از حیث طعم و عطر با نمونه­ های خانگی تفاوت چشمگیری داشت. دقت او در اندازه­ها و کیفیت مواد، شیرینی ­هایش را منحصر به فرد می­کرد؛ از طرفی انتقادپذیر هم بود و سعی در بهتر شدن کار خود داشت. شیرینی پختن در نایین آن روزها در اغلب خانه ­ها مرسوم بود؛ خصوصا در خانه خوانین؛ چون نایینی­ها خیلی خوش­ سلیقه هستند؛ هر وقت به خانه ما می­آمدند و شیرینی می­خورند؛ خیلی تعریف میکردند و همیشه دستور پخت می­خواستند؛ بعد از آسمانی شدن مادرم در سال 1375 جزوه دستور پخت او را چاپ کردم و در شهر در اختیار همگان قرار دادم. مادرم علاوه بر شیرینی، قالی بافی را هم به ما بچه ­ها یاد داد که از این جهت هم سعادتمند هستیم.

من نیز از ده سالگی شیرینی­ پزی را با علاقه زیاد دنبال می­کردم؛ بعدها با دخترم، نازنین محسنی به طور جدی و حرفه­ای این هنر را در پیش گرفتم.  برای این کار آموزش­های لازم را فراگرفتم. من نیز همانند مادرم سعی کردم کیفیت برایم مهم باشد؛ انتقادپذیر باشم و با صداقت کار بکنم؛ همه اینها رمز موفقیت و پیشرفت در این کار شد.

از دیگر فعالیت­های اجتماعی من ایجاد کارگاه قالیبافی به مدت سی سال است که نیروهای خوب را در آن جا به کار گرفتم. حدودا چهل نفر در کارگاه کار می­کردند. صندوق­های قرض­الحسنه خانگی راه انداختم؛ در ماه مبارک رمضان، جلسات قرآن خوانی ترتیب دادم. در امر ورزش نیز خیلی فعال بودم و چندین سال در کمیسیون بانوان در بخش ورزش خدمت کردم.

از سال 1391 کارگاه شیرینی­ پزی دایر کردم؛ هم اکنون به مدت ده سال است که هنر شیرینی ­پزی خانگی را به صورت کارگاهی با عده­ای از بانوان انجام می­دهم و کام مردم نایین و مسافران را شیرین می­کنم. حدودا بیست نفر در این کارگاه مشغول به کار هستند و محصولاتی خلق می­کنند که دل­ها را شادی می­بخشد. این شیرینی کوچک و خوشمزه در زمان خودش، حرف اول را می­زد و هم اکنون هم اگر گفته شود شیرینی طاهره البخشی نایینی، حرف اول را می­زند، اغراق نخواهد بود؛ چرا که در تهیه مواد اولیه همیشه بهترین­ها انتخاب می­شوند. آنچه سبب شده این کار تداوم داشته باشد، عشق است.

بی عشق، نشاط و طرب افزون نشود                              بی عشق، وجود خوب، موزون نشود

سلام بر نایین و نایینی ؛ به نایینی بودن خود افتخار می­کنم؛ نایینی در هر کجا که باشد، مایه افتخار است؛ نایینی، هنرش، رجالش، صداقتش زبانزد است. به امید روزی که با همت بلند، با انگیزه­ای قوی؛ با یکپارچگی و همدلی در آبادی نایین و رشد فرهنگی آن بکوشیم ؛ امید که بتوانیم آینده­ سازان، این نهال­های ارزشمند را شرایطی مناسب فراهم کنیم که به خوبی ببالند و به یادگار از امروزی­ها بمانند.